“ŞİMDİKİ ZAMANIN VELİLERİ...” başlıklı köşe yazımı Önder Gazetesinin yarınki (20 Şubat 2012) sayısında bulabilirsiniz…
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
Eskiden çocuklar okula teslim edilirken veliler tarafından öğretmenlere ‘eti senin, kemiği benim’ denilirdi... Veli öğretmene güvenir, en güzel terbiyenin okulda verileceği inancıyla, hiçbir art niyet beslemeden çocuğunu teslim ederdi... Şimdilerde ise veliler bu teslimi yaparken ‘Çocuğum 35 kilo; yıl sonunda 45’i buldurmazsan vay haline(!)’ diyor...
Ben de veliler bu şekilde devam ettiği ve çocuklarına hiçbir sorumluluk yüklemediği sürece ‘vay geleceğimize(!)’ diyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder